محمدعلی عجمی، شاعر هموطن تاجیک، در ۶۶سالگی بر اثر عارضه قلبی درگذشت. عجمی از شاعران امروز تاجیکستان بود که زبانی و نگاهی روزآمد و نزدیک به ویژگی‌های سبکی شاعران امروز ایران، به‌ویژه شاعران نسل انقلاب، داشت. سروده‌های او عمدتاً در قالب‌های مثنوی، غزل و چهارپاره است.
عجمی سال ۱۹۵۴ در شهر باختر (قرغان تپه) در ایالت ختلان تاجیکستان به دنیا آمد. سال۱۹۸۱ از رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی تاجیکی در دانشگاه دولتی تاجیکستان فارغ‌التحصیل و به فعالیت‌های ادبی و مطبوعاتی مشغول شد. او در سال ۱۹۸۴ نخستین دفتر خود به نام «سرچشمه» را منتشر کرد. دومین دفتر شعر او «دانه حرف» در سال ۱۹۹۱ منتشر شد. عجمی از سال ۱۹۹۰ عضو اتحادیهٔ نویسندگان تاجیکستان بود. پس از آغاز درگیری‌های داخلی در تاجیکستان، عجمی همسر خود را از دست داد و سپس به افغانستان رفت و پس از ماه‌ها غربت و دوری از وطن به ایران آمد و سال‌های زیادی را در تهران زندگی کرد. اشعار او در مطبوعات ایران در صفحهٔ ادبی «بشنو از نی» روزنامهٔ اطلاعات و مجلهٔ «شعر» و «اهل قلم» منتشر شده است. دفترهای شعر «بهشت و آدم و گندم» و «اندوه سبز» و «عطر شب‌های خراسان» ازجمله کتاب‌های منتشر شدهٔ او در ایران است.
«شگرف‌های هنری و معنایی در شعر استاد رودکی»، «هر که این آتش ندارد»، «بیدل و کلام حافظ»، «خطهٔ معطر شعر»، «حق با سکوت بود»، «مردی از جنس غزل»، «سروهای بلند اندیشه»، «جایگاه قصیده در شعر معاصر»، «گلدان هفت‌رنگ»، «تفکر و حس در شعر» و «شعر چی است؟» ازجمله مقاله‌ها و نوشته‌های ادبی اوست. عجمی برای پژوهش‌های ادبی جایزهٔ «میرزاتورسن‌زاده» را از آنِ خود کرد. در سال‌های نخست حضور محمدعلی عجمی در ایران گمان می‌رفت که او بتواند شعر امروز تاجیکستان را در ایران نمایندگی و با برقراری تعاملات ادبی جریان تازه‌ای در ادبیات تاجیکستان ایجاد کند، اما این اتفاق نیفتاد و جامعهٔ ادبی ایران نیز کم‌کم او را فراموش کرد. «حدیث لاله‌ها» یکی از غزل‌های عجمی است که مثل بسیاری از غزل‌های او به سبک و سیاق غزل‌های شاعران پس از انقلاب در ایران است.