رنگ‌ها می‌توانند روی اشیاء بنشینند و نقاشی را شکل دهند، می‌توانند از چارچوب اشیاء خارج شوند، می‌توانند فضای بیشتری را در بوم بگیرند، حتی می‌توانند همهٔ نقاشی را از آن خود کنند.
ویژگی نقاشی‌های علی سیدانی این است که نسبت میان اشیاء و رنگ‌ها به‌گونه‌ای است که اشیاء از شیئیت خود خارج نمی‌شوند و نقاشی‌ها به مرز آثار انتزاعی نمی‌رسد و همچنان می‌توان به‌عنوان یک شیء آنها را تماشا کرد اما در عین حال فرارفتن رنگ‌‌ها از چارچوب به‌اندازه‌ای است که شیء فقط شیء نباشد و بتوان به‌مثابهٔ یک پیکرهٔ رنگی نیز با آنها مواجه شد.
در حقیقت اگر بخواهیم یک رنگ و فقط یک رنگ را به‌عنوان رنگ اصلی کارهای علی سیدانی انتخاب کنیم که در همهٔ نقاشی‌های او به‌نوعی حاضر است، آن یک رنگ آبی فیروزه‌ای است. یا اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم شاید حس سرخوشانهٔ آبی به همهٔ کارهای او تسری یافته است، حتی در نقاشی‌هایی که دشتی برفی یا خیابانی بارانی را به تصویر کشیده نیز بیشتر از سردی، حس سرخوشانهٔ آبی روشن دریافت می‌شود؛ رنگی که اکنون برای بسیاری بیش از هر چیزی نیشابور را تداعی می‌کند.
در بیانیهٔ نمایشگاه نیز آمده است که «رنگ فیروزه‌ای غالب در این آثار از سویی یادآور نگارگری‌های ایرانی است و از سوی دیگر شفافیت هوا و رونق معادن فیروزه را یادآور می‌شوند.» «کهن‌شهر نیشابور» نمایشگاه چندان بزرگی نیست اما تنوع چشم‌اندازها، از منظره‌های شهری تا منظره‌های طبیعی و فضاهای داخلی و فضاهای بیرونی و فصل‌های مختلف سال، به‌گونه‌ای است که تصویری کامل از شهر نیشابور به‌دست می‌دهد.

* عنوان نوشته نام شعری از محمدحسین مهدوی سعیدی (م. مؤید) است.