خنیاگر غمین خوشآوا
سیاوش کسرایی، از بازماندگان نسل نخست شاعران پس از نیما، در بهمن ۱۳۷۴ زندگی را بدرود میگوید
تو قامت بلند تمنایی ای درخت همواره خفته است در آغوشت آسمان بالایی ای درخت! دستت پر از ستاره و جانت پر از بهار زیباییای درخت! در میان نسل نخست شاعران پس از نیما شعری شکل میگیرد که بیشتر از … ادامه …