حیات نشئه تنهایی

سهراب سپهری در سال ۱۳۵۹زندگی را بدرود گفت اما «مرگ پایان کبوتر نیست»؛ او حاکم بلامنازع شعر دهه‎‌‎های شصت و هفتاد است

سهراب سپهری حرکت آرامی است که از شعر سنتی آغاز می‎‌‎شود و خیلی زود به شعر نیمایی می‎‌‎رسد و هرچه پیش‎‌‎تر می‎‌‎آید تمایز و تشخص بیشتری می‎‌‎یابد و فارغ از هیاهو، بی‎‌‎کوششی برای اثبات خود یا جدال با مدعیان، آرام‎‌‎آرام … ادامه …

هوشنگ ایرانی، احمد شاملو، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج، اسماعیل شاهرودی ازجمله شاعرانی‌اند که در سال‌های رونق شعرنو، مجموعه‌های خود را منتشر می‌کنند

نتیجهٔ گشایشی که در سال‌های پس از شهریور ۱۳۲۰ پدید آمده است، فضای باز سیاسی اجتماعی و رونق گرفتن نشریات و به تبع آنها رونق جریان‌های ادبی است. هر چه به دههٔ سی نزدیک‌تر می‌شویم، شمار نشریات ادبی بیشتر می‌شود، … ادامه …